Gouden lokken

Ergens, in een dorp hier niet zo ver vandaan, woonde eens een meisje met goudblonde haren. In het dorp gebeurde nooit iets, terwijl het meisje daar nu juist zo van droomde. “Ik zou zo graag eens iemand willen redden. Iemand helpen die in nood is. Of een nobelprijs winnen. Ertoe doen.” jammerde het meisje dikwijls. Jaren verstreken waarbij de zon iedere dag op kwam en weer onder ging, maar niets veranderde. Het meisje geloofde vurig dat er toch een reden moest zijn dat die drang om een verschil te maken haar dagelijks bezig hield. Het had haar immers doen kiezen voor een opleiding tot leraar. Het was wat haar bewoog om iedere dag iets aan haarzelf te verbeteren. Het was haar grote inspiratie. Maar al naar hoe ouder het meisje werd, hoe minder zij nog geloofde dat de dag ooit zou komen dat zij het verschil zou kunnen maken. “Wel potjandrie” riep het meisje gefrustreerd uit, toen zij op een dag buiten de bordenwissers van haar klas stond uit te kloppen. “Is er dan niemand die mij kan vertellen hoe ik dit vuur in mij kan doven, want ik word er nu echt een beetje moe van!”

Op dat moment gebeurde er iets wonderlijks. Vanuit het stof van de wissers leken als uit het niets twee goede feeën tevoorschijn te komen. Van verbazing kon het meisje geen woord meer uitbrengen. Haar adem stokte. “Maar meisje,” zei één van de feeën, die wel de meest wijze fee moest zijn. “Het vuur doven zou eeuwig zonde zijn. Bij eenieder, dus ook bij jou.” Het meisje staarde met grote ogen naar de wijze fee. “Beter is het vuur aan te wakkeren in anderen, zodat je het gevoel kunt delen. Ik zal jou leren hoe je dat kunt doen, heb vertrouwen.” De wijze fee tikte met haar toverstaf zachtjes op het hoofd van het meisje, dat nog steeds zonder woorden stond en dit wonder aanschouwde. Een tweede, energieke fee was inmiddels naast de wijze fee verschenen. “Ik doe dat altijd zus. Of zo. Of op één van de 98247129 andere manieren. Hier heb ik een leuke website die je erbij kunt gebruiken, dan kun je vandaag nog van start. Ik heb ook alvast dit artikel voor je gedownload, het slaat de spijker op zijn kop. Misschien haal jij er ook wel inspiratie uit.” En bij iedere zin, tikte de energieke fee zachtjes op het hoofd van het meisje. Nu zag het meisje pas wat er écht gebeurde. “Mijn haar!” riep ze verbaasd. “Het wordt steeds langer!” En verdraaid, ze had gelijk. Bij iedere tik op het hoofd van het meisje, waren haar goudblonde haren een stukje langer geworden. Met haar handen voelde zij er doorheen. “Dit is.. Ik ben.. Wat is dit allemaal?” vroeg het meisje toen zij haar stem teruggevonden had. “Met Montessori heb je goud in de handen.” zei de wijze fee zacht, alvorens zij en de energieke fee weer in het niets verdwenen.

Het meisje bleef achter. Dacht nog eens diep na over wat zij zojuist had ervaren, en liep toen strijdlustig weer naar binnen. Ze bekeek haar klas, die nu compleet anders leek te zijn. En hoewel zij wist dat zij haar haren nog veel langer zou moeten laten groeien om goed te begrijpen wat haar nu werkelijk was overkomen, sprak zij zichzelf vol moed toe. “Morgen,” zei het meisje, “morgen zullen we hier eens een flinke fik stoken.”

Suzanne Breeman